Ο πολυμορφισμός του “γλυκατζή”

Ο πολυμορφισμός του “γλυκατζή”

Comment Icon0 Comments
Reading Time Icon2 min read
Spread the love

Αν είστε κι εσείς ένας “γλυκατζής” που αναρωτιέται πώς γίνεται να μην αντέχει ούτε μισή μέρα χωρίς γλυκό, η απάντηση μπορεί να βρίσκεται στο DNA σας.

Τα τελευταία χρόνια, αντικείμενο πολλών ερευνών αποτελεί ο τρόπος με τον οποίο το DNA μας επηρεάζει τις διατροφικές μας προτιμήσεις. Φαίνεται πως η επιθυμία για κατανάλωση γλυκών σνακ επηρεάζεται από την ορμόνη FGF21, η οποία παράγεται από το ήπαρ. Πιο συγκεκριμένα, έχει φανεί ότι ποντίκια που δεν παράγουν αυτή την ορμόνη καταναλώνουν μεγαλύτερες ποσότητες ζάχαρης σε σχέση με εκείνα που την παράγουν.

Με λίγα λόγια δηλαδή, η ορμόνη FGF21 βοηθάει τα ζώα να ρυθμίζουν την ποσότητα των γλυκών που καταναλώνουν.

Με ποιο τρόπο το καταφέρνει αυτό; Όταν τρώμε κάποιο γλυκό, βιώνουμε μια αίσθηση ευχαρίστησης, η οποία μας κάνει να αναζητάμε κι άλλο γλυκό. Η FGF21 ουσιαστικά καταστέλλει αυτή την αίσθηση και αποτρέπει την υπερκατανάλωση γλυκών.

Κάποιοι πολυμορφισμοί του γονιδίου της FGF21, δηλαδή κάποιες αλλαγές στο DNA που δίνει τις οδηγίες για την σύνθεση της FGF21, φαίνεται να συνδέονται με αυξημένη κατανάλωση ζάχαρης.  Από τα αποτελέσματα διάφορων μελετών, οι άνθρωποι που έχουν κληρονομήσει τον πολυμορφισμό, δηλαδή εκείνο το γονίδιο με τις αλλαγές, φαίνεται να παρουσιάζουν μεγαλύτερη τάση για κατανάλωση γλυκών σνακ σε σχέση με εκείνους που δεν έχουν τον πολυμορφισμό. Παρόλο που δεν προκαλούνται αλλαγές στην ορμόνη και αυτή παραμένει λειτουργική, ίσως να επηρεάζεται ο χρόνος σύνθεσής της, και στην περίπτωση του πολυμορφισμού να αργεί να συντεθεί.

Υπολογίζεται ότι μόνο το 8% του συνολικού πληθυσμού δεν έχει τον πολυμορφισμό. Το DNA των υπολοίπων φέρει εκείνες τις αλλαγές που φαίνεται να αυξάνουν την κατανάλωση γλυκών σνακ.

Στο μέλλον, έρευνες θα διερευνήσουν αν η ορμόνη FGF21 επηρεάζει -επίσης μέσω της καταστολής της αίσθησης ευχαρίστησης- την κατανάλωση αλκοόλ και την χρήση ναρκωτικών ουσιών, αλλά και το πώς ο συγκεκριμένος πολυμορφισμός επιδρά στην συμπεριφορά των ατόμων που τον φέρουν, όσον αφορά αυτές τις συνήθειες.

Πηγές:

  • Ensembl.org (Zerbino D., Achuthan P., Akanni W., Amode R., Barrell D., Bhai J., Billis K., Cummins C., Gall A., Giron C., Gil L., Gordon L., Haggerty L., Haskell E., Hourlier T., Izuogu O., Janacek S., Juettemann T., To J., Laird M., Lavidas I., Liu Z., Loveland J., Maurel T., McLaren W., Moore B., Mudge J., Murphy D., Newman V., Nuhn M., Ogeh D., Ong C., Parker A., Patricio M., Riat H., Schuilenburg H., Sheppard D., Sparrow H., Taylor K., Thormann A., Vullo A., Walts B., Zadissa A., Frankish A., Hunt S., Kostadima M., Langridge N., Martin F., Muffato M., Perry E., Ruffier M., Staines D., Trevanion S., Aken B., Cunningham F., Yates A., Flicek P. (2018). Ensembl 2018. Nucleic Acids Research, Vol. 46, no. D1, pp. D754–D761.)
  • Von Holstein-Rathlou S., BonDurant L., Peltekian L., Naber M. C., Yin T. C., Claflin K. E., Urizar A. I., Madsen A., Ratner C., Holst B., Karstoft K., Vandenbeuch A., Anderson C., Cassell M., Thompson A., Solomon T., Rahmouni K., Kinnamon S., Pieper A., Gillum M., and Potthoff M. J. (2016). FGF21 Mediates Endocrine Control of Simple Sugar Intake and Sweet Taste Preference by the Liver. Cell Metabolism, 23(2), 335–343.

Συντάκτης Άρθρου

Share this article

Related Posts