0 Comments
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Οι διαιτολόγοι ΔΕΝ είναι θερμιδομετρητές. Ούτε περνάνε τα χρόνια των σπουδών τους αποστηθίζοντας πόσες θερμίδες περιέχει το ένα φαγητό και πόσες το άλλο. Παραπέρα δεν κυκλοφορούν με ένα κομπιουτεράκι στο χέρι μετρώντας θερμίδες ούτε κάθονται να καταγράφουν πόσες μπουκιές κάποιος καταναλώνει σε ένα γεύμα.
Και τώρα που εξηγηθήκαμε και ξεκαθαρίσαμε τα βασικά ήρθε η ώρα να δώσουμε απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα: “Πόση ζημιά μπορεί να κάνει στη δίαιτα μου αν φάω αυτό ή πιω τόσο ή κάνω εκείνο”. Η απάντηση αβίαστα είναι καμία. Η τελική έκβαση ενός προγράμματος διατροφής (αυτό που ο πιο πολύς κόσμος γενικά ονομάζει δίαιτα) δεν καθορίζεται από τις παραπάνω μπουκιές / γουλιές/ πιρουνιές / γεύσεις που κάποιος θα καταναλώσει.
Υπάρχουν τόσα πολλά που συνεργατικά οδηγούν στο αποτέλεσμα που πιστέψτε με 4 χρόνια (και βάλε) σπουδών δύσκολα φτάνουν για να δοθεί μια ικανοποιητική απάντηση. Και σίγουρα μια μικρή παρεκτροπή από το πρόγραμμα δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα ανατρέψει την προσπάθεια μιας εβδομάδας ή και μεγαλύτερου χρονικού διαστήματος.
Και το σημαντικότερο δεν είναι καν το ζητούμενο στο πόσο θα δείξει η ζυγαριά την επόμενη φορά. Ούτε αν κουμπώσει το φερμουάρ στο παντελόνι που δεν κλείνει. Γιατί η πραγματική επιτυχία κρύβεται στο πως κάποιος θα καταφέρει μέσα από τη προσπάθεια του να αποκτήσει την αίσθηση του μέτρου και να βρει την ισορροπία του στη σχέση του με το φαγητό. Αν θα καταφέρει δηλαδή να αποτελέσει το φαγητό αρμονικό κομμάτι της καθημερινότητας του και όχι κεντρικό (αρνητικό ή θετικό) θέμα της ζωής του.
Το φαγητό βρίσκεται παντού στην κοινωνική μας ζωή.
Ένα κέρασμα από ένα συνάδελφο, στο οικογενειακό μας τραπέζι, στο επαγγελματικό γεύμα, στη λιχουδιά που έφτιαξε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο για εμάς, στο γεύμα με τους φίλους που έχουμε να βρεθούμε πολύ καιρό. Όταν κάποιος βρίσκεται σε πρόγραμμα διατροφής, αυτό που στην πραγματικότητα προσπαθεί να κάνει είναι να διορθώσει όλα εκείνα τα μικρά καθημερινά λάθη που γίνονται και ανατρέπουν την ισορροπία σε σχέση με το φαγητό. Το να βάλουμε στην ίδια κατηγορία λάθους όλες τις προσωπικές κοινωνικές μας στιγμές που υπάρχει η τροφή είναι κάτι που είναι άδικο και φυσικά διαταραγμένο.
Αντί λοιπόν να νοιώθουμε ενοχές για τα μικρά ατοπήματα (που πολλές φορές δεν είναι καν σημαντικά) και που θα συμβούν περιστασιακά σε στιγμές που είμαστε με άλλους, ας απομονώσουμε και ας διορθώσουμε όλα αυτά τα μικρά καθημερινά συμβάντα που το κάθε ένα δρομολογεί ένα αρνητικό αποτέλεσμα.
Τι μπορούμε να κάνουμε
- Ας προσπαθήσουμε να φάμε καθημερινά το σωστό πρωινό, να αποφύγουμε την εύκολη και γρήγορη λύση του λιπαρού πρωινού στο πόδι.
- Να φάμε τα 3-4 φρούτα μας επιλέγοντάς τα αντί του οποιουδήποτε άλλου πρόχειρου σνακ.
- Να υπάρξει τουλάχιστον μια καλή σαλάτα σε κάθε κύριο μας γεύμα με τα σωστά λιπαρά.
- Να προγραμματίσουμε το φαγητό μας στη δουλειά και να μην καταφύγουμε στην εύκολη λύση της τελευταίας στιγμής.
- Να αυξήσουμε την ποικιλία των επιλογών μας δοκιμάζοντας νέες γεύσεις και πειραματιζόμενοι με νέες μαγειρικές.
- Να μάθουμε καταγράφουμε και παραπέρα να αξιολογούμε το τι φάγαμε και πόσο φάγαμε και με βάση αυτή την γνώση να προχωρούμε σε μικρές διορθωτικές κινήσεις.
- Να είμαστε πιο επιλεκτικοί στις προτιμήσεις μας για το κάθε μας γεύμα εκτιμώντας τις επιλογές μας και διαλέγοντας πάντα αυτό που συμβαδίζει με τις πραγματικές μας ανάγκες.
Η λίστα των διορθώσεων δε έχει τελειωμό, πιθανότατα να αυξομειώνεται με προσθαφαιρέσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως το ζητούμενο είναι να μάθουμε ποιο είναι το σωστό (συνολικά) και ποιο το λάθος. Και παραπέρα να κατανοήσουμε πως μπορούμε να το διορθώσουμε.
Όχι δεν είναι λάθος να φας το σοκολατάκι ή το γλύκισμα ή το κέρασμα που σου πρόσφερε ο φίλος/ συνάδελφος/ συμφοιτητής. Λάθος είναι να παρατήσεις τη προσπάθεια εξαιτίας του και να μην προχωρήσεις παραπέρα στην επίτευξη του τελικού σου στόχου. Να μάθεις να διαχειρίζεσαι σωστά τη τροφή και όχι να διορθώσεις απλά κάποιο νούμερο στη ζυγαριά.
