0 Comments
Το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών (PCOS) είναι η συχνότερη ενδοκρινοπάθεια και ανάλογα με τα διαγνωστικά κριτήρια επηρεάζει από 5% έως 20% των προεμμηνοπαυσιακών γυναικών.
Οι γυναίκες με PCOS χαρακτηρίζονται από ωοθηκικό υπερανδρογονισμό ο οποίος, εκτός από προβλήματα γονιμότητας, ακμή και ανδρογόνο-αλωπεκία, οδηγεί στην ανάπτυξη κεντρικής (ανδροειδής) παχυσαρκίας και τις δυσμενείς μεταβολικές συνέπειές της.
Επιπροσθέτως, οι γυναίκες με PCOS έχουν εγγενή αντίσταση στην ινσουλίνη με επακόλουθη υπερινσουλιναιμία, οδηγώντας σε ανάπτυξη αθηροσκλήρωσης, αρτηριακής υπέρτασης και σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, που προκαλούν καρδιαγγειακές παθήσεις, την κύρια αιτία θανάτου των γυναικών. Οι ασθενείς με τη διάγνωση διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο για κατάθλιψη και διατροφικές διαταραχές και μπορεί να έχουν μειωμένη ποιότητα ζωής σε σύγκριση με γυναίκες με παρόμοιο BMI που δεν εμφανίζουν συμπτώματα PCOS.
Η διάγνωση του PCOS βασίζεται στην παρουσία δύο από τα ακόλουθα τρία συμπτώματα:
– μη ορμονική παρατυπία ή ανεπάρκεια.
– κλινικά ή βιοχημικά σημεία υπερανδρογονίας,
– παρουσία πολυκυστικών ωοθηκών στο διαγονιδιακό υπερηχογραφία (TV USG) [8].
Το 2006 η διεθνείς Androgen Excess and PCOS Society (AE&PCOS) τροποποίησε τα κριτήρια αυτά λέγοντας ότι η διάγνωση του PCOS μπορεί να γίνει μόνο σε γυναίκες που παρουσιάζουν κλινικά ή βιοχημικά σημεία υπερανδρογονισμού και δυσλειτουργίας των ωοθηκών, που ορίζονται ως διαταραχές της εμμήνου ρύσεως και / ή την παρουσία πολυκυστικών ωοθηκών στο υπερηχογράφημα.
Με άλλα λόγια, η AE & PCOS δεν επιτρέπει τη διάγνωση των PCOS σε γυναίκες που δεν παρουσιάζουν κλινικές ή βιοχημικές ενδείξεις υπερανδρογονισμού.
Σε όλες τις περιπτώσεις ωστόσο, πρέπει πάντοτε να αποκλείονται άλλες αιτίες της υπερανδρογοναιμίας, όπως η μη κλασσική επινεφριδιακή υπερπλασία (κυρίως λόγω της έλλειψης 21-υδροξυλάσης), οι όγκοι που παράγουν ανδρογόνα (των ωοθηκών ή επινεφριδιακής προέλευσης) και τη νόσο του Cushing.
Σήμερα, είναι προφανές ότι οι γυναίκες με PCOS χαρακτηρίζονται επίσης από πολλές διαταραχές ψυχολογικής φύσεως συμπεριλαμβανομένων των διαταραχών κατάθλιψης-άγχους.
Ως εκ τούτου, η φροντίδα για τις γυναίκες με PCOS πρέπει να είναι διεπιστημονική, με τον γυναικολόγο, τον ενδοκρινολόγο, τον διαβητολόγο, τον διαιτολόγο και έναν ψυχολόγο επίσης να συμμετάσχει.
Λαμβάνοντας υπόψη την παθοφυσιολογία, οποιαδήποτε παρέμβαση εφαρμόζει υγιείς διατροφικές συνήθειες που οδηγούν στη μείωση του σωματικού βάρους θα πρέπει να αποτελεί τον πυρήνα της μη φαρμακολογικής θεραπείας σε γυναίκες με PCOS. Σύμφωνα με τις τελευταίες συστάσεις του AE & PCOS, η αλλαγή του τρόπου ζωής πρέπει να είναι η θεραπεία πρώτης γραμμής σε γυναίκες με PCOS, οι οποίες είναι υπέρβαρες ή παχύσαρκες.
Πηγές
Anna Dutkowska1, Aleksandra Konieczna1, Justyna Breska-Kruszewska1, Magdalena Sendrakowska2, Irina Kowalska3, Dominik Rachoń1 Recomendations on non-pharmacological interventions in women with PCOS to reduce body weight and improve metabolic disorders, Endokrynologia Polska, 2019; 70 (2)
https://nutritionguide.pcrm.org/nutritionguide/view/Nutrition_Guide_for_Clinicians/1342095/all/Polycystic_Ovary_Syndrome
