Ένα όνομα, μια ιστορία.

Ένα όνομα, μια ιστορία.

Comment Icon0 Comments
Reading Time Icon1 min read
Spread the love

Από πού πήραμε το όνομα μας και πώς έχει καθορίσει άραγε την προσωπικότητα μας;

Στην Ελλάδα ακόμα κρατάμε τις παραδόσεις και δίνουμε στα παιδιά μας τα ονόματα των γονιών μας. Σε κάποιες διαφορετικές περιπτώσεις, δίνονται και ονόματα αγαπημένων ανθρώπων μας που χάσαμε νωρίς. Τι λέει λοιπόν το όνομα που έχουμε; Έχουμε ψάξει την ιστορία του, από ποιον το έχουμε πάρει ή τι συμβολίζει για τους γονείς μας που το επέλεξαν;

Το να ρωτάμε για την ιστορία του ονόματος μας και γενικά για όσα αφορούν την ευρύτερη οικογένεια μας και περιλαμβάνουν και προηγούμενες γενιές μπορεί να αποδειχτεί πολύ βοηθητικό στο να εξηγήσουμε τα όσα μας συμβαίνουν. Πολλές φορές τα ονόματα που δίνονται κουβαλάνε μια βαριά ιστορία και κληρονομιά, ενώ έχουν συνδεθεί με συγκεκριμένες προσδοκίες, τις οποίες θα πρέπει να επιτύχει το άτομο που πήρε το όνομα αυτό. Τις περισσότερες φορές το όνομα μας είναι από κάποιον παππού ή γιαγιά, με τον οποίο αργότερα μπορεί να μας ταυτίζουν κιόλας, καθώς “αναγνωρίζουν” πολλές ομοιότητες ή “προσδοκούν” ασυνείδητα ότι θα γίνουμε σαν και τον παππού ή τη γιαγιά μας. Κάποιοι μπορεί το όνομα τους να το έχουν πάρει από κάποιον που πέθανε σε μικρή ηλικία και με τον οποίο ο ένας από τους γονείς του ήταν ιδιαίτερα δεμένος συναισθηματικά. 

Οι προσδοκίες που κρύβει το όνομα μας ή καλύτερα που οι γονείς μας ασυνείδητα μας μεταφέρουν στέκουν σαν πέλεκυς πάνω από το κεφάλι μας. Τις περισσότερες φορές οι προσδοκίες αυτές μεταφέρονται σε εμάς κυρίως μη λεκτικά, αλλά κάποιες φορές και σε λεκτικό επίπεδο. Σε μια πιθανή δημοσκόπηση, θα ακούγαμε αρκετούς ανθρώπους να μας μεταφέρουν λόγια των γονιών τους: ” Ο παππούς σου ο Γιάννης που έχεις το όνομα του, ήταν έτσι, εσύ πώς μας βγήκες έτσι;”. Η παραπάνω φράση αποτυπώνει ξεκάθαρα το τι περιμένουν οι γονείς μας από εμάς, απλά και μόνο επειδή φέρουμε ένα όνομα. 

Το αποτέλεσμα των παραπάνω συμπεριφορών είναι να συνεχώς να προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες των γονέων μας, με στόχο να κερδίσουμε την αποδοχή τους. Ένας μόνιμος αγώνας για την αποδοχή των γονιών μας, η οποία θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτη και άνευ όρων! Αυτός ο αγώνας για αποδοχή συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή και μεταφράζεται με το να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, προσαρμόζοντας τον κάθε φορά στις προσδοκίες του εκάστοτε συντρόφου μας. Ας κάνουμε την αλλαγή με την ανατροφή των δικών μας παιδιών. Ας τα αποδεχτούμε όπως είναι, βοηθώντας τα να ανακαλύψουν και να φέρουν στην επιφάνεια τα δικά τους ταλέντα και ιδιαίτερες ικανότητες, αλλά και να αποδεχτούν τις αδυναμίες τους, οι οποίες θα τα βοηθήσουν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
marina.kritikou@yahoo.com

 

Συντάκτης Άρθρου

Share this article

Related Posts