Η σύνδεση με τα παιδιά προϋποθέτει τη σύνδεση με τον εαυτό μας!

Η σύνδεση με τα παιδιά προϋποθέτει τη σύνδεση με τον εαυτό μας!

Comment Icon0 Comments
Reading Time Icon0 min read
Spread the love

Από το πρώτο δευτερόλεπτο της ύπαρξης μας, κατά την ενδομήτρια ζωή, είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με την μητέρα και τροφό μας, καθώς σε περίπτωση πρόωρης αποκοπής αυτού του δεσμού μπορεί να υπάρχει άμεσος κίνδυνος για τη ζωή μας. Αυτός ο δεσμός είναι πολύ σημαντικό να συνεχίζεται και μετά την γέννηση, με τους φροντιστές του βρέφους να ανταποκρίνονται άμεσα και έγκαιρα στις ανάγκες του. Αργότερα και με την είσοδο στη νηπιακή ηλικία, οι ισορροπίες αλλάζουν, καθώς προσπαθεί να βαδίσει το παιδί προς την αυτονομία και την ανεξαρτησία και η σύνδεση μας μαζί τους κάποιες φορές γίνεται πιο δύσκολη!

Για να μπορέσει να συνεχιστεί η σύνδεση μας με τα παιδιά μας, είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με τον εαυτό μας. Πιο συγκεκριμένα, για να καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε και να αποδεχτούμε τα συναισθήματα των παιδιών μας, είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε, να αποδεχόμαστε και να μην ακυρώνουμε τα δικά μας συναισθήματα. Αν για εμάς το συναίσθημα του θυμού είναι απαγορευμένο και συνεπώς είτε δεν το αναγνωρίζουμε, είτε αν το αναγνωρίσουμε το ακυρώνουμε και το εκλογικεύουμε, πώς θα μπορέσουμε να το αποδεχτούμε στα παιδιά μας;

Η αναγνώριση του συναισθήματος αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά κλειδιά για τη σύνδεση μας με τα παιδιά μας, αλλά και με τον εαυτό μας. Οι μαγικές φράσεις: “Σε καταλαβαίνω! Έχεις δίκιο να νιώθεις έτσι.” είναι το καταλυτικό σημείο και βοηθάνε 2 ανθρώπους να συνδέονται αποτελεσματικά. Μοιάζουν τόσο απλές αυτές οι φράσεις, αλλά είναι ταυτόχρονα τόσο ουσιαστικές. Για να το καταλάβουμε πιο καλά, αρκεί να σκεφτούμε πώς θα νιώθαμε αν αντιμετωπίζαμε ένα πρόβλημα και όταν το συζητούσαμε με έναν φίλο μας η απάντηση του είναι: “Έλα μωρέ, γι’ αυτό το πράγμα στενοχωριέσαι; Δεν είναι τίποτε σιγά…” Αυτόματα αυτό που εισπράττουμε είναι απόρριψη, αδιαφορία και ακύρωση. Πόσο πιο βοηθητικό και ανακουφιστικό δεν θα ήταν αν μας απαντούσε: ” Σε καταλαβαίνω που νιώθεις έτσι”.

Για να μπορέσουμε όμως να το καταφέρουμε με τα παιδιά μας, είναι σημαντικό να το έχουμε κατακτήσει πρώτα με τον εαυτό μας. Να έχουμε κατανοήσει και αποδεχτεί τα συναισθήματα μας και να μην προσπαθούμε να προσφέρουμε  γρήγορη παρηγοριά για να μην στενοχωριόμαστε. Να είμαστε εντάξει και να μην μας κατηγορούμε που θυμώνουμε ή που κλαίμε. Μόνο αν συνδεθούμε τον εαυτό μας και του καλύπτουμε έγκαιρα και άμεσα τις ανάγκες του, χωρίς κριτική και κατηγορώ, θα μπορέσουμε να το κάνουμε και με τα παιδιά μας.

Συντάκτης Άρθρου

Share this article

Related Posts