0 Comments
Το θέμα της παιδικής διατροφής είναι από τα πιο σημαντικά θέματα που πρέπει να απασχολούν έναν διαιτολόγο, έναν γονέα, όλη την κοινωνία. Η σημαντικότητα της διαμόρφωσης υγιεινών διατροφικών συνηθειών και αθλητικής παιδείας ομοιάζει αυτής της παιδείας του πνεύματος. Τα ερεθίσματα στην βρεφική και παιδική ηλικία μετουσιώνονται ασυνείδητα σε συνήθειες και μας ακολουθούν σε όλη μας την ζωή γι’ αυτό είναι ζωτικής σημασίας, οι συνήθειες που χτίζουμε στα πρώτα χρόνια της ζωής μας να είναι προς όφελος μας.
Ποια είναι τα σημεία διαχείρισης της παιδικής παχυσαρκίας;
Η παχυσαρκία, από το 2017, αναγνωρίζεται από παγκόσμιους φορείς ως ασθένεια πολύπλοκη, σοβαρή και χρόνια που απαιτεί πρόληψη και αντιμετώπιση σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Η αντιμετώπιση είναι εξίσου σημαντική με την πρόληψη. Αυτή βλάπτει την ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών, άμεσα αλλά και μακροχρόνια και πρέπει να αντιμετωπίζεται σε μικρή ηλικία (ιδανικά 7-14 ετών).
Εμπόδια στην διαχείριση του βάρους μπορεί να αποτελέσουν το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον. Το πρώτο αναφέρεται στην εύκολή διαθεσιμότητα των θερμιδικά πυκνών τροφίμων και λιγότερο θρεπτικών (σε σπίτι και κυλικείο), στη μειωμένη δυνατότητα για φυσική δραστηριότητα κ.α.. Το κοινωνικό περιβάλλον αναφέρεται στην οικογένεια, τους φίλους και την κοινωνία εν γένει. Ένα οικογενειακό περιβάλλον που αντί για καταφύγιο και μέρος κατανόησης είναι ένα μέρος με προβλήματα που επιβάλλει αυστηρό έλεγχο της διαιτητικής πρόσληψης δεν συνιστά το κατάλληλο πλαίσιο στήριξής για τα παιδιά. Ένα απλό πείραγμα των φίλων για τα κιλά μέχρι την πιο έντονη κοροϊδία και υποτίμηση (bulling) μπορεί να τραυματίσουν την σχέση του παιδιού με το σώμα και το φαγητό.
Η διαχείριση του βάρους και η θεραπεία στοχεύει εξίσου στον γονέα και το παιδί όπου είναι σημαντικό να αξιολογείται η ετοιμότητα τους. Η συμμετοχή αλλά και θεραπεία του γονέα, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της θεραπείας διερευνώντας την στάση του ως πρότυπο και την γενικότερη σχέση με το παιδί καθώς είναι υπεύθυνος για την διαμόρφωση του περιβάλλοντος και την διαιτητική πρόσληψη του παιδιού.
Οι γονείς πρέπει να έχουν ρόλο «υποστηρικτή» συνδράμωντας στην προσπάθεια αλλαγής συμπεριφοράς. Οφείλουν να αντιληφθούν το πρόβλημα και να ζητήσουν βοήθεια. Πρέπει να φροντίσουν την διαθεσιμότητα υγιεινών προϊόντων, να αποφύγουν τους αυστηρούς περιορισμούς, να προτιμούν τα οικογενειακά γεύματα όπου το φαγητό μοιράζεται, να ενισχύσουν για σωματική δραστηριότητα, να επιλύουν τα δικά τους προβλήματα που τους στερούν ενέργεια από την φροντίδα των παιδιών και να εκπαιδευτούν στην αντιμετώπιση προβλημάτων.
Ο περιορισμός συγκεκριμένων τροφίμων από την πλευρά των γονέων φαίνεται ότι, γενικά, σχετίζεται με αύξηση της ενεργειακής πρόσληψης των παιδιών και αύξηση του σωματικού βάρους. Η καταπίεση και ο περιορισμός βάζει τα παιδιά σε ένα φαύλο κύκλο τιμωρίας-τύψεων-υπερκατανάλωσης-τιμωρίας. Με απλά λόγια, όταν απαγορεύουμε από τα παιδιά μας κάτι με εμμονή τότε αυτό γίνεται αυτόματα πιο θελκτικό και καταναλώνεται σε μεγαλύτερες ποσότητες από το αν είχε καταναλωθεί εξ αρχής.
Δεν θα μπορούσα να κλείσω το άρθρο χωρίς να δώσω έμφαση στην αναγκαιότητα της φυσικής δραστηριότητας στη ζωή των παιδιών. Το παιχνίδι είναι ζωή, για όλες τις ηλικίες. Προσφέρει καλύτερη σχέση με το σώμα, πνευματική διαύγεια, χαρά και ψυχική ηρεμία, υγεία και καλή λειτουργία όλων των οργάνων και κατ’ επέκταση του μεταβολισμού. Ενισχύεται η αύξηση της οστικής μάζας με αποτέλεσμα το παιδί να αποκτά την μέγιστη οστική μάζα που θα μπορούσε και ένα υγιές σκελετικό σύστημα.
Όσο πιο γρήγορα η κοινωνία επενδύσει στην διατροφική παιδεία των παιδιών τόσο πιο υγιή και με λιγότερα προβλήματα πληθυσμό θα έχει. Όπως έχει πει και ο αείμνηστος Σιδηρόπουλος “υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…”.
