0 Comments
Το να τρως έξω σε ένα εστιατόριο το καλοκαίρι, είναι μία καλή ευκαιρία να
«μελετήσεις» από κοντά τις διατροφικές συμπεριφορές ανθρώπων από άλλες περιοχές και χώρες. Το πώς παραγγέλνουν, τι επιλέγουν, τι προτιμούν. Αν και η οικονομική κρίση ή το είδος του εστιατορίου (ψαροταβέρνα, ψησταριά, μαγειρειό κ.λπ.) πολλές φορές προδιαθέτει για την παραγγελία, δεν λείπουν κάποιες σταθερές που από ένα σημείο και μετά δείχνουν και μία συνολικότερη στάση.
Έχω αναφερθεί σε αυτό και στο παρελθόν, με την προτίμηση των ξένων στη σαλάτα και με την υποτιμητική μας άποψη, σαν Έλληνες, σε αυτή τους την προτίμηση «Οι μίζεροι ξένοι». Όπως επίσης έχω αναφερθεί και στην απαράδεκτα υψηλή τιμή που έχει ως προσφερόμενο πιάτο σε όλα σχεδόν τα εστιατόρια «Η χωριάτικη σαλάτα». Όπως επίσης και στην «με άποψη» κακοποίηση της από πολλούς chef που θεωρούν ότι οι όμορφα παρατεταγμένες και στοιχισμένες φέτες ντομάτας και αγγουριού αποτελούν μία μοντέρνα θεώρηση της ελληνικής χωριάτικης σαλάτας.
Σίγουρα δεν έχουμε εκτιμήσει, όσο θα έπρεπε, αυτό τον διατροφικό αλλά και γευστικό θησαυρό. Όχι όσο οι ξένοι επισκέπτες μας οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία προτιμούν την Greek salad από τις υπόλοιπες προσφερόμενες. Αν μιλήσει κανείς μαζί τους, σύντομα θα καταλάβει το γιατί. Ζευγάρι Φινλανδών (αρκετά ευκατάστατων αν κρίνει κανείς από το υπερπολυτελές σκάφος τους) σε καθημερινή βάση κατανάλωναν χωριάτικη σαλάτα γιατί απλά τη θεωρούσαν real food σε απλά ελληνικά, αληθινό φαγητό. Και όχι γιατί κατανάλωναν κάποια τεράστια ποσότητα σαλάτας (ας είναι καλά το ελληνικό δαιμόνιο που μειώνει την ποσότητα του φαγητού ανάλογα με τη μείωση του ΦΠΑ). Απλά θεωρούσαν ότι οι γεύσεις και οι αντιθέσεις που υπάρχουν σε αυτές, το κάνουν ανώτερο από την οποιαδήποτε άλλη επιλογή σαλάτας.
Μια άλλη οικογένεια Άγγλων θεωρούσε αδιανόητο να ξεκινήσει το φαγητό χωρίς χωριάτικη σαλάτα. Μάλιστα η μικρή κόρη πολλές φορές επέμενε να τρώει μόνο αυτή με διπλή μερίδα φέτα, μιας και αυτό το white cheese (άσπρο τυρί) της άρεσε πάρα πολύ. Ο πατέρας της οικογένειας, γιατρός στο επάγγελμα, είχε μία εξαιρετική ιδέα. Θεωρούσε ότι αντί να χάνουμε χρόνο προσπαθώντας να πείσουμε τον κόσμο να προτιμήσει να καταναλώσει σαλάτα αναφερόμενοι στη θρεπτική αξία και στα οφέλη της, θα έπρεπε απλά να πραγματοποιούσαμε μία δωρεάν γευστική δοκιμή.
Αν νομίζετε ότι τις βουτιές στο ζουμάκι της ντομάτας με το ελαιόλαδο τις κάνουν μόνο οι Έλληνες, θα έπρεπε να δείτε το ζευγάρι των Γερμανών που κυριολεκτικά εξαφάνισαν ένα ολόκληρο καρβέλι στον πάτο μίας σαλατιέρας. Το εντυπωσιακό βέβαια ήταν ότι σαν απαραίτητο συνοδευτικό της σαλάτας δεν είχαν την παγωμένη μπύρα αλλά το τσίπουρο (όχι ούζο). Και για αυτούς η ελληνική σαλάτα ήταν μία εικόνα γνώριμη από τα ελληνικά εστιατόρια του Αμβούργου. Όμως η γεύση της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ελληνικής σαλάτας ήταν μία αναπάντεχη αποκάλυψη.
Σε πείσμα λοιπόν των νεωτερισμών μας αλλά και της ανόητης προσπάθειας να προσφέρουμε γεύσεις και πιάτα του εξωτερικού, ας κάνουμε όσο μπορούμε καλύτερο αυτό που ήδη ξέρουμε καλά να κάνουμε. Την απλή ελληνική κουζίνα. Που μέσα από την απλότητα και την ποικιλία της μπορεί από μόνη της να αποτελέσει ένα δυνατό χαρτί τουριστικής προβολής. Με σημαία τη δική μας σαλάτα.
