Να τις αγαπάς και να τις σέβεσαι τις ανασφάλειες σου. Είναι κομμάτι σου..

Να τις αγαπάς και να τις σέβεσαι τις ανασφάλειες σου. Είναι κομμάτι σου..

Comment Icon0 Comments
Reading Time Icon0 min read
Spread the love

Υπάρχουν άνθρωποι που βλέποντας τους με μια πρώτη ματιά, πιστεύει κανείς ότι έχουν μεγάλη αυτοπεποίθηση και πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, ενώ άλλοι άνθρωποι περπατούν σκυφτοί, όταν βρίσκονται σε παρέες είναι αρκετά εσωστρεφείς και γενικώς τείνουν να περνούν απαρατήρητοι. Βγάζοντας ένα γρήγορο συμπέρασμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι άνθρωποι που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία δεν έχουν καμία ανασφάλεια, ξέρουν ποιοι είναι και πάντα είναι σίγουροι για αυτό που κάνουν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα έτσι ή μήπως όχι;

Ίσως κάποιοι άνθρωποι έχουν ανάγκη να κρύβονται πίσω από ένα προσωπείο, το οποίο τους θέλει να βγάζουν προς τα έξω συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας τους, ενώ άλλα να μένουν βαθιά κρυμμένα. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς ανασφάλειες! Αντίθετα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν φοβούνται να εκτεθούν και να τις δείξουν, ενώ άλλοι που φοβούνται ότι αν τις αφήσουν να γίνουν ορατές, αυτόματα αυτό θα τους κάνει ευάλωτους στα μάτια των γύρω τους και θα χαλάσει η “εικόνα” τους. Το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι να ζουν μια ζωή πολύ τυποποιημένη, όπου δεν θα πρέπει να ξεχνάνε πώς να φέρονται, ώστε να διατηρήσουν αυτή την εικόνα του ατόμου που πατάει γερά στα πόδια του, αρνούμενοι τον ίδιο τους τον εαυτό.

Πόσο πιο ουσιαστική θα ήταν η σχέση τους με τον εαυτό τους ως ολότητα αν αποδέχονταν την “γήινη” καταγωγή τους, αναγνώριζαν και δέχονταν αυτά τους τα “τρωτά” για τους ίδιους σημεία; Για εκείνους μοιάζει σαν εκείνα τα κομμάτια τους, όχι μόνο να μην είναι αποδεκτά, αλλά να τα μάχονται με όλη τους τη δύναμη για να τα διώξουν. Όσο πιο πολύ όμως τα μάχονται, τόσο πιο δυνατά τα ίδια επιστρέφουν για να τους θυμίσουν ότι υπάρχουν και είναι ακόμα εδώ. Δεν έφυγαν, γιατί είναι ένα κομμάτι δικό τους που δεν μπορεί να φύγει έτσι απλά.

Ο εαυτός μας μοιάζει σαν ένα παζλ. Αν ένα ή περισσότερα κομμάτια του παζλ αποφασίσουμε ότι δεν μας αρέσουν και ότι πρέπει να φύγουν, το παζλ δεν θα είναι ποτέ το ίδιο, δεν θα είναι ολοκληρωμένο και δεν θα μπορούμε να σχηματίσουμε με σαφήνεια την ακριβή εικόνα που απεικονίζεται. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με εμάς όταν δεν αποδεχόμαστε τις ανασφάλειες μας. Προσπαθούμε λοιπόν να αγνοήσουμε κάνοντας ότι δεν υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μας που δεν μας αρέσει και κάποιες φορές να το θάψουμε τόσο βαθιά μέσα μας που νιώθουμε σαν να το έχουμε πετάξει. Το μεγάλο στοίχημα όμως είναι να το αγκαλιάσουμε και να του φερθούμε φροντιστικά και με τρυφερότητα. Μόνο αν το αντιμετωπίσουμε έτσι έχουμε πιθανότητες να το κάνουμε να ηρεμήσει και κατόπιν δίνοντας του την προσοχή που έχει ανάγκη να το βοηθήσουμε να εξελιχθεί.

Συνεπώς, το να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους ανθρώπους γύρω μας, είναι το λιγότερο άτοπο και ανώφελο. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ξεχωριστός και έχει τα δικά του ευαίσθητα, αλλά και δυνατά σημεία. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε να αγγίξουμε την τελειότητα, καθώς είναι ανέφικτη, αλλά να ενώσουμε το παζλ του εαυτού μας και να αγκαλιάσουμε όλα τα κομμάτια του.

Συντάκτης Άρθρου

Share this article

Related Posts