0 Comments
Είναι σημαντικό να μπορούμε να ακούμε το σώμα μας. Κάποιες φορές αξίζει να ρωτάμε τον εαυτό μας: πεινάς πραγματικά ή αν πλήττεις; Μήπως νυστάζει; Νιώθεις λυπημένος ή χαρούμενος και ίσως για αυτό να τρέχουμε στο φαγητό;
Όταν πεινάμε “πραγματικά” ή καλύτερα “βιολογικά” τότε:
γ) Είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμη, δηλαδή μπορεί το άτομο να την καθυστερήσει, για να φάει λίγο αργότερα, αλλά η ανάγκη για τροφή δε μειώνεται με την προσπάθεια να «το ξεχάσουμε»
Όταν πεινάει η ψυχή μας:
γ) Συνήθως, το άτομο συνεχίζει να τρώει ακόμα και αν χόρτασε και νιώθει μια «άβολη πληρότητα», συχνά μαζί με μια αίσθηση ενοχής.
Σύμφωνα με την ψυχαναλύτρια Susie Orbach η ψυχολογική πείνα διαχωρίζεται σε 8 τύπους: την κοινωνική, τη στοματική, την προληπτική, της αποζημίωσης, της ευχαρίστησης, του άγχους, την εορταστική και της πλήξης.
Η λήψη τροφής στην πραγματικότητα σπανίως δεν εμπεριέχει συναίσθημα και ουσιαστικά όλοι είμαστε “συναισθηματικά διατρεφόμενοι”. Το πρόβλημα ξεκινά όταν χαθεί το μέτρο και αφεθούμε σε ένα φαύλο κύκλο κακής διατροφής και απώλειας ελέγχου του βάρους μας, προσπαθώντας να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας λανθασμένα.
Σε αυτή την περίπτωση, αξίζει να αναρωτηθούμε: σε ποιο βαθμό τείνουμε να τρώμε τα συναισθήματά μας ή να χρησιμοποιούμε το φαγητό για άλλους λόγους πέρα από την θρέψη;
Ο έλεγχος της διατροφής για λόγους εμφάνισης ή υγείας εστιάζοντας μόνο στο τι τρώει ένα άτομο θα οδηγήσει γρήγορα σε αποτυχία. Η διατροφική πληροφόρηση για να πεισθεί κάποιος ότι πρέπει να αλλάξει διατροφικές συνήθειες, είναι απλό εγχείρημα. Όμως, η σωστή και συστηματική, επιστημονική διατροφική εκπαίδευση, για το πως θα συμμορφωθεί το άτομο με τις διατροφικές οδηγίες, είναι το κλειδί για μια επιτυχημένη και διαχρονική “φροντίδα του εαυτού” και το μυστικό για τον έλεγχο του βάρους.
Αν κατανοήσουμε τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους τρώμε μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα για μια πιο συνειδητοποιημένη διατροφή και να πετύχουμε την απαραίτητη ισορροπία θρέψης ψυχής και σώματος. Σε αυτό η τήρηση ενός ημερολογίου διατροφής αποτελεί χρήσιμο “φίλο” και ανεκτίμητο εργαλείο, ειδικά αν περιλαμβάνει και περιγραφή της συναισθηματικής κατάστασης, του βαθμού πείνας ή και απόλαυσης πριν και μετά το φαγητό αντίστοιχα, για τον εντοπισμό και διαχείριση δύσκολων καταστάσεων.
