Η επίδραση της διατροφής στη ΔΕΠΥ.

Η επίδραση της διατροφής στη ΔΕΠΥ.

Comment Icon0 Comments
Reading Time Icon1 min read
Spread the love

Η επίδραση της διατροφής στη ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας ή ADHD όπως συναντάται στη διεθνή βιβλιογραφία) είναι ένα ζήτημα που μελετάται εδώ και πολλά χρόνια.

Μεγάλος αριθμός επιστημονικών ερευνών δείχνουν τη στενή σχέση που υπάρχει μεταξύ τροφής και εγκεφαλικών λειτουργιών, κάνοντας φανερή την ανάγκη για βαθύτερη γνώση και εφαρμογή της κατάλληλης διατροφής στην καθημερινότητα, συνεπώς και την επίδραση της διατροφής στη ΔΕΠΥ.

Πρόσθετα τροφίμων

Η σχέση δίαιτας και υπερκινητικότητας ξεκινά στη δεκαετία του 1970, ο Dr. B.F. Feingold, ένας γιατρός στο SanFrancisco των Η.Π.Α, υποστήριξε πρώτος πως η υπερκινητικότητα είχε τα αίτια της στα συντηρητικά, στα τεχνητά χρώματα και στα τεχνητά αρώματα των τροφών που χρησιμοποιούνται από την βιομηχανία. Έτσι λοιπόν έδινε δίαιτες οι οποίες απαγόρευαν την πρόσληψη των παραπάνω συστατικών και επίσης απαγόρευε την πρόσληψη τροφών με φυσικά ευρισκόμενα χημικά συστατικά όπως φιστίκια, αγγούρια, ντομάτες, μήλα και φράουλες. Ακόλουθες έρευνες έδειξαν ότι μόνο σε ορισμένα παιδιά και υπό συγκεκριμένες συνθήκες, το διατροφικό αυτό πρότυπο (χωρίς πρόσθετα τροφίμων) έχει ευεργετικές επιδράσεις στη μείωση της συμπτωματολογίας. Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας βέβαια, συγκρινόμενα με παιδιά σχολικής ηλικίας, μπορεί να είναι πιο ευαίσθητα στις χρωστικές των τροφίμων, οπότε μπορεί να ανταποκριθούν καλύτερα στη δίαιτα του Feingold.

Επεξεργασμένα σάκχαρα

Άλλα στοιχεία των τροφών που έχουν ενοχοποιηθεί ότι προκαλούν υπερκινητικότητα είναι τα τεχνητά γλυκαντικά με ή χωρίς θερμιδική αξία. Πολλοί γονείς, υποστηρίζουν ότι τα παιδιά τους έχουν μία ανεξέλεγκτη/αφύσικη συμπεριφορά μετά την κατανάλωση τροφών που περιέχουν ζάχαρη. Σε πιο ευαίσθητα άτομα, η κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων ζάχαρης μπορεί να προκαλέσει αντιδραστική υπογλυκαιμία, που μπορεί να διεγείρει την εμφάνιση συμπτωμάτων του ADHD. Ωστόσο, η επιστημονική βιβλιογραφία δεν υποστηρίζει την υπόθεση ότι η κατανάλωση ζάχαρης προκαλεί υπερκινητικότητα στα παιδιά.

Τα απαραίτητα ω-3 λιπαρά οξέα

Επαναλαμβανόμενες έρευνες έδειξαν ότι παιδιά με ΔΕΠ-Υ παρουσιάζουν σοβαρές ελλείψεις θρεπτικών συστατικών , σε σχέση με τους συνομηλίκους τους, όπως τα λιπαρά οξέα και ιδιαιτέρως τα Ωμέγα 3 . Αυτά τα λιπαρά είναι απαραίτητα για την φυσιολογική ανάπτυξη και λειτουργία του εγκεφάλου και συμβάλουν στην βελτίωση της παραγωγής νευροδιαβιβαστών σεροτονίνη και ντοπαμίνη του εγκεφάλου. . Ειδικότερα τα κύτταρα που παράγουν Ντοπαμίνη στον εγκέφαλό μας αποτελούνται από 80% DHA ( Ωμέγα 3). Η χαμηλή  παραγωγή της Ντοπαμίνης είναι ένα από τα κυριότερα προβλήματα στην ΔΕΠ-Υ.

Νέα κλινική έρευνα του πανεπιστημίου Berkley Αμερικής έδειξε ότι τα Ω3 DHA/ EPA συνεργάζονται με δομικά στοιχεία της μεμβράνης των κυττάρων μας, με αποτέλεσμα να προστατεύουν το νευρικό μας σύστημα και πολλές σημαντικές λειτουργίες, όπως η αντίληψη, η συμπεριφορά και η διάθεση.

Σίδηρος

Η ανεπάρκεια σιδήρου αποτελεί την πιο συνηθισμένη διατροφική έλλειψη στα παιδιά. Ο κύριος ρόλος του είναι η μεταφορά οξυγόνου στο αίμα και η σύνθεση των νευροδιαβιβαστών και κυρίως αυτών που ρυθμίζουν την ικανότητα προσοχής, για το λόγο αυτό η έλλειψη του στα παιδιά σχετίζεται με δυσκολίες στη μάθηση, στη συγκέντρωση, στη κίνηση καθώς και στη συμμετοχή σε δραστηριότητες με τους συνομήλικους. Σε μια μη ελεγχόμενη μελέτη στο Ισραήλ, σε παιδιά που υπέφεραν από ADHD, βρέθηκε βελτίωση της συμπτωματολογίας μετά τη συμπλήρωση με σίδηρο.

Άλλα μέταλλα και ιχνοστοιχεία

Σημαντική βελτίωση επίσης σε επίπεδο συμπεριφοράς έχει παρατηρηθεί με τη χορήγηση μαγνησίου (ξηροί καρποί, φασόλια, καστανό ρύζι, φυλλώδη λαχανικά) ενώ βασικά συμπτώματα της διαταραχής όπως η παρορμητικότητα, η υπερκινητικότητα και έλλειψη συγκέντρωσης δείχνουν να υποχωρούν όταν η διατροφή των παιδιών περιέχει φυλλικό οξύ (πατάτα, αυγό, μπανάνα, πορτοκάλι), σίδηρο (συκώτι, σπανάκι, όσπρια, αυγό), ψευδάργυρο (ψάρια, κρέας, καστανό ρύζι, γαλακτοκομικά), χολίνη (συκώτι, αυγό, μοσχάρι, αμύγδαλα), ιώδιο (σκόρδο, μανιτάρια, θαλασσινά, σουσάμι, σπανάκι), χαλκό (φρούτα, ξηροί καρποί, πουλερικά, μαύρη σοκολάτα) και βιταμίνες του συμπλέγματος Β (προϊόντα ολικής άλεσης, φρούτα, ξηροί καρποί, κρέας, ψάρια, συκώτι, αυγό, αρακάς).

Συμπεράσματα

Μολονότι υπάρχει μεγάλη διχογνωμία όσον αφορά την επίδραση των τροφικών συστατικών στη συμπεριφορά των υπερκινητικών παιδιών, ουδείς αμφισβητεί την ωφελιμότητα της σωστής ισορροπημένης διατροφής σε οποιοδήποτε άτομο με ή  χωρίς ΔΕΠΥ. Η δημιουργία ενός ιδανικού διαιτολογίου για κάθε παιδί θα πρέπει να γίνεται σε συνεργασία με εξειδικευμένο διατροφολόγο λαμβάνοντας υπόψη τις ελλείψεις των παραπάνω θρεπτικών συστατικών στον οργανισμό του κάθε παιδιού.

Βέβαια η κατάλληλη διατροφή μπορεί να συντελέσει στη διαχείριση της ΔΕΠΥ, λειτουργώντας παράλληλα με την ψυχολογική – συμπεριφοριστική θεραπεία (με την παροχή κατάλληλων στρατηγικών για τη βελτίωση της συμπεριφοράς τόσο στο ίδιο το παιδί με ΔΕΠΥ όσο και στους γονείς εντός κι εκτός σχολείου), την κατάλληλη εκπαιδευτική παρέμβαση και την παροχή ισχυρών κινήτρων, την εξάσκηση της προσοχής μέσω ψηφιακών τεχνολογιών (Olesen, Westerberg & Klingberg, 2004, McNab Varrone, Farde, Jucaite, 2009, Holmes et al., 2010) και άλλων συμπληρωματικών παρεμβάσεων.                                                                         

Βιβλιογραφία

  1. Richardson, AJ., 2006. Omega3 fatty acids in ADHD and related neurodevelopmental disorders.
  2. Richardson, AJ., 2006. They are what you feed them. How food can improve your child’s behaviour, mood and learning.
  3. Feingold, BF., 1975. Hyperkinisis and learning disabilities linked to artificial food flavours and colours.
  4. Ward, NI., 1997. Assessment of chemical factors in relation to child hyperactivity.
  5. Kidd PM., 2007. Omega-3 DHA and EPA for cognition, behavior, and mood: clinical findings and structural-functional synergies with cell membrane phospholipids.
  6. Olesen, Westerberg & Klingberg, 2004, McNab Varrone, Farde, Jucaite, 2009, Holmes et al., 2010Dopamine, Working Memory, and Training Induced Plasticity: Implications for Developmental Research

Συντάκτης Άρθρου

Share this article

Related Posts