Κάθε πρωί ξεκινάω με ελπίδες ότι σήμερα θα αλλάξω την διατροφή μου.
Ότι σήμερα είναι η μέρα που θα αφήσω πίσω αυτό το σώμα που έχω κουραστεί να κουβαλάω, ότι θα τρέφομαι σωστά. Μάλιστα θα αρχίσω και γυμναστική. Μάλλον θα γραφτώ σε εκείνο το γυμναστήριο κοντά στη δουλειά…ή καλύτερα σε αυτό κοντά στο σπίτι…για να προλαβαίνω να πηγαίνω κατευθείαν σπίτι…ή μήπως να κάνω personal; Μάλλον να μην αρχίσω γυμναστήριο…Ίσως λίγο περπάτημα μέχρι να φύγουν τα πρώτα κιλά. Μα πως θα φύγουν; Θα τα καταφέρω;
Κάθε πρωί ξεκινάω με ελπίδες…Σήμερα είναι η μέρα! θα φτιάξω το πρωινό μου και πριν φύγω για την δουλειά θα οργανώσω μέσα σε μία τσάντα ό,τι πρέπει να πάρω μαζί μου…Για να μη πάρω πάλι από τον φούρνο. Η μήπως να πάρω ένα κουλουράκι; Για να με κρατήσει…Να πάλι το φαγητό σκέφτομαι..Δε θα τα καταφέρω…Θέλω τόσο πολύ αυτή τη σοκολάτα που είδα στην τηλεόραση… Ναι αυτή με την έξτρα κρέμα καραμέλας.. όχι, όχι, δεν τη θέλω…Ίσως λίγο…Μα ποιον κοροϊδεύω; αν πάρω τη σοκολάτα θα φάω και αυτή και τις άλλες δύο που πήρα κρυφά από τον εαυτό μου και τις έριξα διακριτικά στο καλάθι. Και έτσι, πάλι δε θα μπω στα ρούχα μου…Σε αυτά τα ρούχα που θέλω τόσο πολύ να μπω και ανοίγω κάθε τόσο τη ντουλάπα και τα κοιτάζω και θυμώνω μαζί μου και νοσταλγώ τις μέρες που ήμουν αδύνατη. Τόσες δίαιτες, τόσες προσπάθειες και πάλι θα πάω στον γάμο της φίλης μου και θα έχω παραπάνω κιλά…Μήπως να πάρω εκείνα τα χάπια που μου είπε η συνάδελφος μου ότι πήρε και την βοήθησαν; Η να ξαναρχίσω εκείνη την παλιά δίαιτα που είχα φυλάξει από όταν πήγαινα σε έναν διαιτολόγο; Ας φάω σήμερα και αύριο αρχίζω. Ούτως ή άλλως έχω ήδη χαλάσει τη μισή μέρα. Θα φάω και τις άλλες σοκολάτες. Ας μείνω έτσι. Όχι θα αρχίσω. Παλεύω μέσα μου και αναρωτιέμαι ποια θα κερδίσει; Η αδύνατη ή η παχουλή; Θα αντέξω στα μαρούλια και στην πείνα;Πρέπει να αντέξω. Πονάνε τα πόδια μου. Αύριο το πρωί, θα ξεκινήσω με καινούργιες ελπίδες.
Μία από τις πιο χαρακτηριστικές εσωτερικές συζητήσεις μίας γυναίκας που προσπαθεί να χάσει βάρος.
Που νιώθει τους πόνους και την κούραση από το πλεονάζον βάρος και θέλει να ακολουθήσει πρόγραμμα διατροφής αλλά μετά από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, μετά από τόσα πρωινά που ξεκινά με ελπίδες, πάντα στο τέλος της μέρας κάτι παραπάνω έχει φάει και νιώθει νικημένη από τον ίδιο της τον εαυτό.
Αυτό που πρέπει να πούμε στον εαυτό μας είναι πως σε μία προσπάθεια απώλειας βάρους τίποτα δεν είναι εύκολο.
Υπάρχουν τόσοι πειρασμοί, τόσες δυσκολίες, όχι μόνο λόγω της κοινωνικής μας ζωής αλλά και του ίδιου μας του εαυτού. Επεξεργαζόμαστε καθημερινά τόσες πληροφορίες για την διατροφή. Χάπια που κάποιος πήρε και αδυνάτισε, ροφήματα που υπόσχονται ότι καίνε το λίπος, γλυκά και τρόφιμα που θέλουμε να καταναλώσουμε και έχουν πολλές θερμίδες αλλά ακόμα και στο που να πάμε για να χάσουμε βάρος, που να πάμε να γυμναστούμε και στο τέλος την ημέρας έχουμε πνιγεί από τις πληροφορίες και τις σκέψεις και καταλήγουμε στο ίδιο σημείο.
Σκοπός είναι να αποφασίσουμε γιατί θέλουμε να χάσουμε βάρος.
Να ορίσουμε έναν ρεαλιστικό στόχο μαζί με έναν αδειοδοτημένο διαιτολόγο με τον οποίο να θέσουμε τον στόχο μας εξετάζοντας και το πόσο έτοιμοι νιώθουμε να ξεκινήσουμε την αλλαγή της διατροφικής μας συμπεριφοράς. Θέτουμε κάθε μέρα μικρούς ρεαλιστικούς στόχους και προσπαθούμε να τους πετύχουμε. Ακόμα και μία μέρα της εβδομάδας που δεν έχει πάει καλά, δε σημαίνει ότι ακυρώνεται όλη η προσπάθεια της εβδομάδας.
Διαλέγω μία φυσική δραστηριότητα που να μου αρέσει. Εμένα να μου αρέσει. Έχω δικαίωμα να δοκιμάσω πολλά είδη φυσικής δραστηριότητας μέχρι να καταλήξω σε αυτό που με εκφράζει. Και ναι μπορώ να αλλάξω διατροφική μου συμπεριφορά και όταν θέλω να φάω μία σοκολάτα να μπορώ να το κάνω χωρίς τύψεις και χωρίς να νιώθω ότι πρέπει να φάω κι άλλες τρεις και χωρίς να νιώθω ότι χάλασα το πρόγραμμα μου. Γιατί το πρόγραμμα όσο κι αν χαλάσει, έχω πια τη δύναμη να μπορώ να το συνεχίσω. Όχι να το ξαναρχίσω. Να το συνεχίσω! Και ΄όταν θα μπω στα ρούχα που δεν μου έκαναν δε θα με επιβραβεύσω με γλυκό ή φαγητό αλλά με ένα μεγάλο χαμόγελο ότι πια φέρομαι στον εαυτό μου καλά.
Ο διαιτολόγος μου με ακούει.
Είναι εδώ και με ακούει και νιώθω ότι με καταλαβαίνει. Πως κάθε πρωί ξεκινάω με ελπίδες. Και τώρα που λίγο λίγο περνάει ο καιρός, δε με νοιάζει πως θα με δουν σε εκείνο τον γάμο που είμαι καλεσμένη. Γιατί με νοιάζει πως με βλέπω εγώ. Πως το φαγητό δεν έρχεται σαν βάλσαμο στην ψυχή μου, αλλά η καλή μου διάθεση, το σώμα μου που πια δεν πονά, η γυμναστική που βρήκα και μου άρεσε, χωρίς να είναι κοντά στη δουλειά και γιατί σε μένα αρέσει και όχι σε εκείνη την συνάδελφό μου, ναι αυτά είναι βάλσαμο. Κι αν μια μέρα δεν πάει διατροφικά όπως θα ήθελα, δε πειράζει…γιατί απλά θα συνεχίσω με ελπίδες….