Όσοι είναι τελειομανείς και διαβάσουν τον τίτλο του άρθρου ίσως προβληματιστούν, ίσως βέβαια και όχι, καθώς για μερικούς είναι ξεκάθαρο πως η τελειότητα είναι μονόδρομος.
Η απάντηση επομένως στον τίτλο του άρθρου, στους τελειομανείς και όχι μόνο, είναι ότι όπως κάθε κατάσταση, έτσι και η τελειότητα δεν είναι αρνητική μέχρι να αρχίσει να επιβαρύνει την καθημερινότητα μας.
Ποιά στοιχεία της τελειότητας είναι αυτά που μπορεί να μας κοστίσουν και τελικά να μας γυρίσουν μπούμεραγκ; Αρχικά, όσοι είναι τελειομανείς δεν γνωρίζουν την άνευ όρων αποδοχή του εαυτού τους, αντίθετα δέχονται τον εαυτό τους και τον αναγνωρίζουν κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Τι σημαίνει όμως ο όρος “άνευ όρων αποδοχή”, ο οποίος ακούμε να χρησιμοποιείται αρκετά συχνά και τείνει να είναι παρεξηγημένος; Όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου άνευ όρων, δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω τα μειονεκτήματα μου και δεν θέλω να εξελίσσομαι και να γίνομαι καλύτερος. Άνευ όρων αποδοχή σημαίνει ότι δεν περιμένω να είμαι, να δρω, να σκέφτομαι ή να νιώθω κάπως για να με αποδεχτώ, δηλαδή να με αποδέχομαι υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, αλλά με αποδέχομαι γι’ αυτό που είμαι. Αναγνωρίζω τα λάθη και τις αδυναμίες μου και με αγαπάω με αυτές, ενώ παράλληλα προσπαθώ να τις διορθώσω. Η αγάπη μου όμως για εμένα δεν διακυβεύεται. Συνεπώς οι τελειομανείς τείνουν να είναι πολύ αυστηροί κριτές του εαυτού τους και αν δεν διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις τους στην εντέλεια γίνονται ιδιαίτερα κριτικοί και καυστικοί.
Επιπλέον, όσοι έχουν το χαρακτηριστικό της τελειομανίας, τείνουν να παρατούν στην μέση όσα πιστεύουν ότι δεν μπορούν να καταφέρουν. Δεν αντέχουν το να φέρουν ένα αποτέλεσμα, το οποίο σύμφωνα με τους ίδιους θα είναι μέτριο και γι’ αυτό ή κάνουν αυτό που έχουν αναλάβει τέλεια ή δεν το κάνουν καθόλου ακόμα και αν το έχουν ξεκινήσει. Το παραπάνω ίσως να έχει ως αποτέλεσμα ότι αρκετά πράγματα στη ζωή τους είναι ανακατεμένα ή μισοτελειωμένα, ενώ οι ίδιοι μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο αυτοκριτικής και αυτοκατηγορίας.
Δύσκολο να ξεφύγει κανείς από αυτόν τον φαύλο κύκλο, ιδιαίτερα αν έχει ήδη αυτά τα πρότυπα από την πατρική του οικογένεια. Από την οικογένεια μας κληρονομούμε τα μοτίβα και τις συνήθειες των γονιών μας και τα αναπαράγουμε στην ενήλικη ζωή μας μέχρι να τα αναγνωρίσουμε και να τα σπάσουμε, όπως επίσης και εσωτερικεύουμε και τι φωνές των σημαντικών για εμάς προσώπων. Ένα αυστηρό οικογενειακό πλαίσιο με πολλά πρέπει, κανόνες και κριτική, θα καταλήξει σε μια εσωτερική φωνή που θα “φωνάζει” για τελειότητα, θα μαλώνει και θα κατηγορεί με το πρώτο λάθος.
Ας προσπαθήσουμε όχι να παλέψουμε αυτές τις φωνές, καθώς θα είναι άνιση η μάχη και θα οδηγηθούμε σε ήττα, αλλά να κάνουμε “διάλογο” μαζί τους, ώστε να τις αποδυναμώσουμε και να μην έχουν πια τον πρώτο λόγο στην κριτική. Αγάπη, φροντίδα και τρυφερότητα χρειαζόμαστε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, όχι κριτική, φωνές και κατηγορίες.
αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα: http://sizefxi.gr